Week 1 tot en met 6 waren een boeiende ervaring. Na vier weken stage in het ziekenhuis van Boko en twee weken stage in enkele van de vele centres de santé werd het tijd voor ons om ons meer ‘tussen het volk’ te begeven. Vanaf week 7 vonden onze stagedagen plaats in verscheidene dorpjes rond Parakou. Dit was voor ons de kans om het leven zoals het is hier in Bénin beter te leren kennen. We konden zien hoe een doordeweekse dag er voor een groot deel van de bevolking aan toe gaat. Meestal zijn de mannen werkzaam in de stad of elders en blijven de vrouwen bij huis om voor de kinderen te kunnen zorgen, te koken en ook om te werken. Per dorp is er als het ware een soort specialisatie. In het ene dorp maakten de vrouwen houtskool terwijl ze drie kwartier verder gespecialiseerd waren in het bereiden van verrijkte bouillie (pap) voor de kinderen. Nog zulke voorbeelden zijn dorpen waar ze zich focussen op het maken van beurre de karité, terwijl we door anderen dan weer fromage du soja (voor ons beter bekend als tofu) kregen om thuis op te eten.

De reden waarom we naar de dorpjes gingen was om te zien hoe verschillende van de werknemers van de Fondation Hubi & Vinciane projecten hebben waarbij er een soort kookles gegeven wordt aan de vrouwen. Elke werknemer heeft zo zijn of haar eigen dorpjes, afhankelijk van waar die woont. Meestal kwamen we toe op de afgesproken plaats, zochten we onze begeleider en was het vervolgens wachten op de vele vrouwen die zouden volgen. Gezien de dorpsbewoners vaak geen Frans spraken, werd er een kleine uitleg gegeven in de lokale taal (vaak in het Bariba). Het bezoek wordt geregeld door een samenwerking tussen de werknemer van de Stichting en de verantwoordelijke van het dorp. Deze verantwoordelijken zijn voornamelijk mondige vrouwen die de anderen makkelijk kan aansporen tot actie en die bijvoorbeeld ook zal opgeroepen worden bij conflicten tussen dorpsbewoners. Deze verantwoordelijke neemt ook de taak op zich om alle nodige ingrediënten voor de kookles bijeen te sprokkelen. Vervolgens begon het koken zelf. Tussendoor was er af en toe tijd om met de kindjes van het dorp te spelen en de baby’tjes op de schoot te nemen. Op het einde werd de maaltijd verdeeld onder alle moeders en kregen wij ook steeds een portie om ter plekke op te eten.

Op sommige van onze stagedagen werd er ook aan ‘dépistage’ gedaan. Hiermee wordt de screening op ondervoeding bedoeld. Net zoals we op het begin van ons verblijf in Bénin konden doen op onze dorpsbezoekjes met de grote groep Belgische studenten, konden we ook hier gebruik maken van een speciaal lintje die de middelarmomtrek meet. Ondanks dat de Stichting regelmatig passeert in deze dorpjes, hebben we toch enkele kinderen gevonden die zich in de gele risicozone bevonden. Daarop sprak onze begeleider de moeder van dat kind vervolgens aan, al leek het soms alsof de moeder niet echt geïnteresseerd was in het verbeteren van de voedingstoestand van haar kind. Deze kinderen worden meerdere keren per maand opgevolgd door de Stichting.

Op andere stagedagen konden we dan weer meevolgen en deelnemen aan een presentatie over de voeding voor kinderen jonger dan 2 jaar. Nadien konden ons ook enkele vragen gesteld worden door de vrouwen. Onze begeleider was bijna steeds nodig ter vertaling.

Het verschil dat een stylo kan maken

Meestal zijn enkel de heel jonge kinderen aanwezig tijdens deze sessies gezien de kinderen vanaf 6 jaar oud naar school zijn. Op één van onze stagedagen merkten we op dat de kinderen reeds voor 10 uur terug waren van school en dat ze ’s middags nog steeds aanwezig waren bij de sessie. Hierop vroegen we aan onze begeleider of hun pauze niet al lang voorbij was en hoe het komt dat zij daar nog steeds waren. Toen bleek dat de kinderen terug naar huis waren gekomen omdat ze geen schrijfgerief hadden om notities in de les te maken en het volgens hen dus nutteloos was om naar de les te gaan. Hierop reageerden we vrij geschokt. Het feit dat een kind gewoon niet naar school kan gaan omdat er geen schrijfgerief is, is iets waar je toch wel effe van schrikt. Vliegensvlug begonnen we dus te zoeken in onze rugzakken naar wat we ter beschikking hadden en zo konden we gelukkig toch drie stylo’s vinden. De kindjes waren zeer blij, kwamen ons bedanken en snelden vervolgens vliegensvlug terug naar school. Op het begin van ons verblijf hier had de groep Belgische studenten ons een doosje stylo’s en wat blokken papier gegeven om te doneren waar nodig. Dit was dus het perfecte moment om ze af te geven. Onze begeleider van die dag, Joseph, zette ons op het einde van de werkdag af aan ons huisje samen met de yam (een soort grote aardappel) die we van de vrouwen gekregen hadden.  We gaven Joseph onze stylo’s, de blokken papier en ook nog wat papier van onszelf. Enkele dagen later kregen we een foto van hem met daarop enkele gelukkige kinderen die onze stylo’s gekregen hadden. Zo zie je wat een verschil je kan maken al is het maar door zoiets kleins als een stylo te geven.

Goed nieuws… of niet…?

Met Joseph gingen we op de tweede maandag mee op huisbezoek bij kindjes die (aan het) genezen zijn van ondervoeding. Hierbij kregen we de kans om een kindje op te volgen dat we een maand eerder in het ziekenhuis gezien hadden toen het op consult kwam. In onze blog van week 2 kan je lezen hoe dit meisje, genaamd Beauté, dat slechts drie kilo woog op 15 maanden oud, er ernstig aan toe was. Achteraf kregen we een foto van haar te zien toen ze de eerder was opgenomen in het ziekenhuis en toen was ze er nóg slechter aan toe. Hierdoor wist onze begeleider ons te vertellen dat alles wel goed zal komen gezien ze er beter aan toe is dan voordien. Nu we Beauté een maand later opnieuw hebben mogen zien, kunnen we met vreugde vertellen dat ze er duidelijk nog veel beter aan toe is dan een maand geleden. Ze heeft opnieuw volle wangetjes en eet ook goed. Alleen vrezen we ervoor dat Beauté ernstige hersenschade heeft opgelopen door de ondervoeding. Aan de oogbewegingen kan je zien dat er iets niet klopt en ook maakt ze amper geluid, laat staan dat ze probeer te communiceren en kan stappen. Ondanks de beterschap vrezen we toch wat voor haar toekomst.

En dan nu… vakantie!

Na deze voorbije twee weken die wij persoonlijk toch wel de meest interessante, interactieve en plezante weken vonden tot nog toe, is het tijd voor een welverdiende vakantie. Zowel wijzelf als Svea hebben een weekje vakantie kunnen regelen waarbij onze familie op bezoek komt. Heathers vader komt langs vanuit Canada terwijl Femkes ouders en zussen op bezoek komen vanuit het relatief minder verre België. Een weekje rondreizen zal ons deugd doen. Nadien vliegen we er weer volledig in, zowel op onze stage als voor onze bachelorproef. Onze tijd hier gaat zodanig snel voorbij dat het einde van onze stage hier in Bénin al in zicht is.