Week 4: Verjaardag van Femke & Vervolg Materniteit

Een welverdiende rustdag

Eind vorige week was het de verjaardag van Femke. Om dit te vieren zijn we met z’n tweetjes naar hotel Les Routiers geweest om een plonsje te wagen in het zwembad en er een namiddagje te genieten van de rust en te vluchten van de hitte. Gezien er in het ziekenhuis in Boko, waar we ook logeren, niet zeer veel te beleven valt, hebben we beide elke dag steeds gewerkt voor school. Indien we overdag stage lopen in het ziekenhuis houden we ons ’s avonds bezig met ofwel de nodige huishoudelijke taken ofwel met onze bachelorproeven of opdrachten voor de stage. Ook in de weekends hebben we ons steeds bezig gehouden met schoolwerk waardoor een dagje rust en niets doen voor school ook wel eens mocht en we er dan ook immens van genoten hebben. Je zal misschien verschieten, maar ook al zitten we hier al een maand in West-Afrika, heel veel kleur hebben we nog niet kunnen oplopen. 😉

Hotel Les Routiers is een gekend hotel in Parakou waar veel Westerlingen logeren en verschillende ambassadeurs regelmatig samenkomen. Het was een aangenaam bezoek en we denken eraan om tijdens één van de komende stageweken, waarbij we steeds naar Parakou zullen moeten gaan voor onze stage, er nog eens een bezoek te brengen aan het zwembad. Blijkbaar hebben ze er lekkere Europese gerechten zoals stoofvlees met frietjes, waarvan al vaststaat dat we deze zeker zullen bestellen. Buiten is er ook een leuk souvenirwinkeltje, wat zeer leuk is gezien Parakou alles behalve toeristisch is en we nog geen souvenirs hebben kunnen kopen.

Back to work

Na een deugddoende zaterdag, sloten we ons weekend af met een rustig dagje werken voor school en konden we vervolgens beginnen aan onze tweede week in de afdeling materniteit.

Deze week was het de beurt aan Femke om de prenatale consultaties te volgen en kreeg Heather de kans om enkele voedingstips te geven aan de vrouwen die aan het genezen waren van hun keizersnede. Op dinsdag hebben we opnieuw een bevalling mogen meemaken. Deze keer was ze toch iets impressionanter. Gezien een gewone, natuurlijke bevalling hier altijd zonder verdoving gebeurt, is dit sowieso al een pijnlijke ervaring. Maar toen men merkte dat de opening van de vagina bijna zou doorscheuren, heeft men besloten een knip te geven in de opening om dit doorscheuren te vermijden. Ook dit gebeurde zonder verdoving. Nadat de bevalling verder vlekkeloos verlopen was, moest de vrouw natuurlijk ook weer dichtgenaaid worden en ook dit gebeurt hier weer zonder verdoving. De hele periode schreeuwde de vrouw het uit van de pijn en werd er haar gezegd/ toegeroepen om te stoppen met roepen en dat ze wat stiller moest zijn.

Deze ervaring was nogmaals een voorbeeld van één van de meest opvallende cultuurverschillen tussen de Westerse wereld en Bénin. Er is hier in Bénin geen plaats voor medeleven met de mensen die pijn lijden. Toen een meisje van 15 die op het punt stond om te bevallen zich vorige week even op een trapje wou zetten omdat ze het even lastig had, werd er haar toegeroepen dat ze daar niet mocht zitten en dat ze maar moest blijven rechtstaan of ergens een ander plekje moest zoeken. Het is precies of je mag hier geen tekenen van zwakte tonen.

Ook gebeurt het soms dat één van de kersverse moeders geen of amper Frans spreekt en indien de vroedvrouw niet dezelfde taal spreekt als de moeder, dan wordt de vroedvrouw vaak boos op de vrouw omdat zij haar niet verstaat. Roepen naar de patiënten en zelfs slaan met een boekje indien ze bijvoorbeeld iets verkeerds doen, gebeurt hier regelmatig. De manier van communiceren verloopt hier over het algemeen agressiever dan in België, wat toch even wennen was.

Ook opvallend is dat alles hier zeer gefocust is op de opvoedende en huishoudelijke rol van de vrouwen hier en dat de partner nooit betrokken wordt in bijvoorbeeld het geven van voedingsadvies aan de zwangere vrouw. Enkel indien de vrouw het niet goed lijkt begrepen te hebben, zal men ook de partner informeren. Zelfs bij de bevalling mochten de partners niet aanwezig zijn. De vrouwen liggen vaak met drie naast elkaar (klaar om) te bevallen zonder dat er iemand bij is die ze kennen. Na de bevalling moeten ze nog enkele uren naakt blijven liggen zonder dat er bezoek mag komen of dat ze zich mogen aankleden (om zo de moeder en de nageboorte goed te kunnen opvolgen).

In het O.K.

Later op de week kreeg Femke een kans die ze niet zou laten liggen. Ze mocht meevolgen bij de operatie van een cyste op de eierstok. Bij het binnenkomen van de operatiekamer dacht ze eerst verkeerd te zijn, gezien de vrouw die klaar lag voor de operatie hoogzwanger leek te zijn. Uiteindelijk bleek het om een cyste van 10 kilogram te gaan, ter grootte van een tweeling. De cyste werd dan ook samen met de baarmoeder volledig verwijderd. De bloederige details zullen we achterwege laten, maar laten we zeggen dat het een ervaring was om nooit te vergeten. Voor de patiënt was het letterlijk en figuurlijk een groot gewicht dat van haar schouders was afgenomen.

Verder verliep de werkweek vrij rustig. We hebben kunnen regelen dat we vrijdagnamiddag vrij kregen om voor het eerst een weekendje weg te gaan en het land verder te ontdekken. We kozen voor een weekendje naar Kossoucoingou, in de buurt van Natitingou, vlakbij de grens met Togo. Spannend!